Σχετικά με το έργο: Πρέπει ευθύς εξ’ αρχής να καταστήσω σαφές πως το βιβλίο ενδιαφέρεται κυρίως για το ερωτικό και ελάχιστα για το υπόλοιπο της ζωής των ηρώων του. Σε κάθε κεφάλαιο περιγράφεται μια διαφορετική σεξουαλική πράξη, μια επιθυμία, μια βαθιά σκέψη.
Το βιβλίο δεν γαλουχεί χαρακτήρες, αντιθέτως φυλακίζει την όποια σεξουαλική απαγόρευση. Ανακηρύσσει την επιθυμία βασιλιά.
Το έργο αδιαφορεί πλήρως για τους υπάρχοντες ηθικούς νόμους και το κάνει για τον πρώτο λόγο που επιμένει πως οι ηθικές, ιδίως αυτές που σχετίζονται με τα πάθη, συμβαδίζουν με τις μεταβαλλόμενες αξίες της κάθε εποχής και άρα, ΔΕΝ αποτελούν όλες, διαχρονικές σταθερές, που κάποιος μπορεί να επενδύσει επάνω τους, θαρρώντας πως εκπληρώνει πράξεις πρέπουσες στερούμενος εκείνα που βαθιά του επιθυμεί. Κάποιοι ήρωες του έργου λοιπόν, παρεκκλίνουν από τις καταξιωμένες ηθικές και το κάνουν -τις περισσότερες φορές- με ελαφριά την καρδιά. Αποδεχόμενοι.
Άνθρωποι υπεράνω υποψίας αποκαλύπτουν σε όλους εμάς τις κρυφές τους επιθυμίες με τρόπο απόλυτα ειλικρινή, ανεπιτήδευτο και πολλές φορές σκληρό.
Μέσω των ηρώων του έργο στηλιτεύει σε αρκετά σημεία την υποκρισία των επιθυμιών. Τη δειλία παραδοχής των σεξουαλικών ονειρώξεων.
Το ερώτημα παραμένει:
Ασφαλώς και το έργο δεν απευθύνεται σε όλους. Προσπαθεί να μιλήσει κυρίως σε εκείνους που θέλουν να καταλάβουν ή απλά να αντικρίσουν μια άλλη πραγματικότητα διατηρώντας το δικαίωμα της διαφωνίας τους ακέραιο.
Οι περιγραφές των γεγονότων γίνονται με γνώμονα το ξεσκέπασμα της ιδέας, με σκοπό την αποκάλυψη της βαθιάς θέλησης, την περιγραφή της πράξης και όχι με εκείνη του εξωραϊσμού, της ονειρώδους μυθιστορηματικής υπόθεσης που θα πρότεινε κάποιος να διαβάσει το παιδί του... Όλα να τα λέμε.
Ο έρωτας είναι μια ατελείωτη μάχη του ένστικτου με το αντικείμενο του πάθους του. Τίποτα πιο εγωιστικό από τον έρωτα θα πει η Λου Αντρέα Σαλομέ,(ο μεγάλος ανεκπλήρωτος έρωτας του Νίτσε) και έχει απόλυτο δίκιο.
Στο βιβλίο εξετάζεται σε κάθε περίπτωση η ψυχή και των 18 ηρώων.
Η όμοια πράξη αναλύεται και από τις δύο πλευρές σε διαφορετικό κεφάλαιο. Και από την πλευρά του άντρα αλλά και της γυναίκας καθώς αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό δρώμενο. Μια διαφορετική στην ουσία της πράξη λόγω των διαφορετικών επιδιώξεων του κάθε συντρόφου.
Οι πράξεις όλων των ηρώων αναλύονται ενδελεχώς ως αποτέλεσμα των επιταγών του ένστικτου. Το 'γιατί' έχει τον κύριο λόγο.
Οι ήρωες παρουσιάζονται πλήρως συνειδητοποιημένοι. Δεν πάσχουν, ζουν τις επιθυμίες τους. Τα καταφέρνουν!
Το εάν οι υπόλοιποι δικαιολογούμε, απολαμβάνουμε ή κατακρίνουμε διαβάζοντας, είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση όπου θα έπρεπε να βάλουμε τις μάσκες μας ώστε να συστηθούμε με ειλικρίνεια… Χωρίς αυτές δυστυχώς θα αποτυγχάναμε ως γνήσια τέκνα του πολιτισμού και της τυραννικής ηθικής μας.
Το βιβλίο δεν γαλουχεί χαρακτήρες, αντιθέτως φυλακίζει την όποια σεξουαλική απαγόρευση. Ανακηρύσσει την επιθυμία βασιλιά.
Το έργο αδιαφορεί πλήρως για τους υπάρχοντες ηθικούς νόμους και το κάνει για τον πρώτο λόγο που επιμένει πως οι ηθικές, ιδίως αυτές που σχετίζονται με τα πάθη, συμβαδίζουν με τις μεταβαλλόμενες αξίες της κάθε εποχής και άρα, ΔΕΝ αποτελούν όλες, διαχρονικές σταθερές, που κάποιος μπορεί να επενδύσει επάνω τους, θαρρώντας πως εκπληρώνει πράξεις πρέπουσες στερούμενος εκείνα που βαθιά του επιθυμεί. Κάποιοι ήρωες του έργου λοιπόν, παρεκκλίνουν από τις καταξιωμένες ηθικές και το κάνουν -τις περισσότερες φορές- με ελαφριά την καρδιά. Αποδεχόμενοι.
Άνθρωποι υπεράνω υποψίας αποκαλύπτουν σε όλους εμάς τις κρυφές τους επιθυμίες με τρόπο απόλυτα ειλικρινή, ανεπιτήδευτο και πολλές φορές σκληρό.
- Κάτι που το θέλουν δύο ή παραπάνω και δεν ενοχλεί κανέναν τρίτο, μπορεί να είναι κακό για το σύνολο;
- Την ώρα που κανείς δεν υποχρεούται επικρότηση, ποιος δικαιούται κατάκριση;
- Αλήθεια, είναι ο σκληρός ο τρόπος του ειπείν, που 'ανατριχιάζει' -στο έργο- ή μήπως η ειλικρίνεια μιας πράξης;
- Αλήθεια είναι η ωμή τέτοια ή η στρογγυλεμένη;
- Η πραγματικότητα θα πρέπει να σερβίρεται εξωραϊσμένη, 'ψημένη' σε κάποιους βαθμούς ώστε να είναι ευκολότερα αποδεκτή;
Μέσω των ηρώων του έργο στηλιτεύει σε αρκετά σημεία την υποκρισία των επιθυμιών. Τη δειλία παραδοχής των σεξουαλικών ονειρώξεων.
Το ερώτημα παραμένει:
- Υπάρχει μία και μόνη αλήθεια; ή κάθε φορά παρουσιάζεται το ίδιο γεγονός σε διαφορετικά άτομα με αλλιώτικο πρόσωπο, ανάλογο των πεποιθήσεών, των εμπειριών, των απωθημένων και των προσδκιών τους;
- Το θύμα γίνεται θύτης; Το άλλοθι δικαιώνει;
- Η παρέκκλιση από τον κανόνα θα πρέπει να αποτελεί ντροπή;
- Ποιος θέτει τους όρους στην κρεβατοκάμαρα του καθενός και με ποιο δικαίωμα;
Ασφαλώς και το έργο δεν απευθύνεται σε όλους. Προσπαθεί να μιλήσει κυρίως σε εκείνους που θέλουν να καταλάβουν ή απλά να αντικρίσουν μια άλλη πραγματικότητα διατηρώντας το δικαίωμα της διαφωνίας τους ακέραιο.
Οι περιγραφές των γεγονότων γίνονται με γνώμονα το ξεσκέπασμα της ιδέας, με σκοπό την αποκάλυψη της βαθιάς θέλησης, την περιγραφή της πράξης και όχι με εκείνη του εξωραϊσμού, της ονειρώδους μυθιστορηματικής υπόθεσης που θα πρότεινε κάποιος να διαβάσει το παιδί του... Όλα να τα λέμε.
Ο έρωτας είναι μια ατελείωτη μάχη του ένστικτου με το αντικείμενο του πάθους του. Τίποτα πιο εγωιστικό από τον έρωτα θα πει η Λου Αντρέα Σαλομέ,(ο μεγάλος ανεκπλήρωτος έρωτας του Νίτσε) και έχει απόλυτο δίκιο.
Στο βιβλίο εξετάζεται σε κάθε περίπτωση η ψυχή και των 18 ηρώων.
Η όμοια πράξη αναλύεται και από τις δύο πλευρές σε διαφορετικό κεφάλαιο. Και από την πλευρά του άντρα αλλά και της γυναίκας καθώς αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό δρώμενο. Μια διαφορετική στην ουσία της πράξη λόγω των διαφορετικών επιδιώξεων του κάθε συντρόφου.
Οι πράξεις όλων των ηρώων αναλύονται ενδελεχώς ως αποτέλεσμα των επιταγών του ένστικτου. Το 'γιατί' έχει τον κύριο λόγο.
Οι ήρωες παρουσιάζονται πλήρως συνειδητοποιημένοι. Δεν πάσχουν, ζουν τις επιθυμίες τους. Τα καταφέρνουν!
Το εάν οι υπόλοιποι δικαιολογούμε, απολαμβάνουμε ή κατακρίνουμε διαβάζοντας, είναι μια εντελώς άλλη υπόθεση όπου θα έπρεπε να βάλουμε τις μάσκες μας ώστε να συστηθούμε με ειλικρίνεια… Χωρίς αυτές δυστυχώς θα αποτυγχάναμε ως γνήσια τέκνα του πολιτισμού και της τυραννικής ηθικής μας.