Καταλαβαινόμαστε καλύτερα όσο περισσότερο γνωριζόμαστε κι ένα επαγγελματικό βιογραφικό, σίγουρα δεν φτάνει να γεμίσει την απόσταση που χωρίζει ένα βιβλίο κι ένα συγγραφέα από τους αναγνώστες του. Σε αυτό λοιπόν, το δεύτερο ανεπίσημο βιογραφικό μου, θα σας εξομολογηθώ κάποιες από εκείνες τις πτυχές της ζωής μου που δεν είθισται να αναφέρονται στο πρώτο, μειώνοντας όσο είναι δυνατό την απόσταση που μας χωρίζει.
Ξεκίνησα να γράφω λοιπόν άρθρα προς δημοσίευση σε σχετικά μεγάλη ηλικία -μετά τα σαράντα- κάποιο από αυτά, μετά από καιρό, βρέθηκε στα χέρια μιας κριτικού λογοτεχνίας η οποία επικοινώνησε μαζί μου και με παρότρυνε να γράψω κάτι μεγαλύτερο, κάτι σαν βιβλίο. Έτσι ξεκίνησα.
Άρχισα, θυμάμαι, να οργανώνω το εγχείρημα ένα χρόνο αργότερα και το κοπιώδες αποτέλεσμα, ήταν ένα δημιούργημα 300 περίπου σελίδων το οποίο έδωσα για μια πρώτη αξιολόγηση στον εκδοτικό οίκο Σαβάλλα, ο οποίος μετά από κάποιες διορθώσεις το κράτησε για μια μελλοντική έκδοση.
Την έκδοση αυτή πρόλαβε η κρίση, οπότε ποτέ δεν έγινε πράξη.
Συνέχισα να γράφω έχοντας μια απολύτως προσωπική άποψη για κάθε θέμα. Θυμάμαι πως έγραφα προσπαθώντας να αποδείξω ακόμα και το αυτονόητο καθώς πίστευα -και πιστεύω- πως πίσω του κρυβόταν μια ολόκληρη ιστορία, μια 'συνωμοσία' αλλά και πολλές ανείπωτες ανάγκες.
Σε κάθε επόμενο βιβλίο έμπαινα στον χορό χωρίς να ξέρω τα βήματα, κοιτούσα τον κάθε χαρακτήρα σαν γνωστό κι εντελώς άγνωστο συγχρόνως. Τον έπιανα από το χέρι και προχωρούσαμε αντάμα σε ένα δρόμο που αγνοούσα τον προορισμό του. Φτάνοντας όμως, είχαμε γίνει φίλοι, όποιος κι αν ήταν αυτός.
Πάντοτε έγραφα παρορμητικά, για εμένα.
Αυτός είναι ο λόγος που από τα 25 περίπου έργα που έχω συγγράψει έχω δώσει στους εκδοτικούς μόνο δέκα, τρία εκ των οποίων κυκλοφορούν και τα υπόλοιπα επτά, παραμένουν δεσμευμένα με συμβόλαιο, το οποίο όμως ο χρόνος κατέστησε ανενεργό. Η αλήθεια είναι πως αδιαφόρησα και το έκανα διότι έπαψαν πλέον να με εκφράζουν και αυτό, διότι οι αρχές που παλαιότερα τιμούσα, ξέπεσαν στα μάτια μου καθώς στην πορεία της ζωής μου υπέγραψα νέες. Όσο μεγαλώνει κανείς, ξέρετε, γίνεται πιο διαλλακτικός με το οτιδήποτε.
Τα επόμενα έργα μου, κάποια από τα νέα που παραμένουν επίσης ανεπίδοτα, περιμένουν κάποιον εκδότη ο οποίος θα ενδιαφερθεί για την άλλη άποψη των πραγμάτων.
Ποτέ δεν πλήρωσα για μια συνέντευξη ή για να αγοράσω μια καλή κριτική και μερικές θέσεις στα διάφορα blogs, όπως τελευταία συμβαίνει κι αυτό διότι θεωρώ εντελώς λανθασμένο το να πληρώνει κάποιος για να προβάλλεται, ή ακόμα χειρότερα για να εκδώσει το βιβλίο του με σκοπό την απόκτηση ενός τίτλου(;) που κατέχει πλέον η μισή Ελλάδα.
Το έργο, αν αξίζει, κάποιος εκδοτικός θα το εκδώσει. Μια γενική άρνηση, για βιβλία με υποθέσεις γνωστές, καθημερινές, που δεν αντιδιαστέλλονται υπογεγραμμένων κοινωνικών αξιών, προστατεύει στις περισσότερες περιπτώσεις τον συγγραφέα από την κακή έκθεση…
Η μεγάλη μου αγάπη είναι τα ταξίδια. Γύρισα με μηχανές και αυτοκίνητα ολόκληρη την Ελλάδα και τώρα εξακολουθώ να γυρίζω την Ευρώπη, οδηγώντας ασταμάτητα με κάθε ευκαιρία…
Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας κάποιος πρέπει να γράφει περισσότερο όντας εμπειρότερος ή να μειώνει τον ρυθμό του γνωρίζοντας πως τελικά, τίποτα περισσότερο δεν κατέχει από μια γνώμη στο μέσον πολλών άλλων... Η συγγραφή είναι -ή έστω οφείλει να είναι- μια ακροβασία, μια μάχη με τις προκαταλήψεις και ένας φακός που φωτίζει τον δρόμο. Ο κάθε συγγραφέας για να γράψει, πρέπει κάτι να έχει να πει.
Το σίγουρο είναι ένα: Ότι ο καθένας πρέπει να μιλάει μονάχα σε εκείνους που θέλουν να τον ακούσουν.
Ξεκίνησα να διαβάζω από μικρός. Θυμάμαι δευτέρα γυμνασίου διάβασα το πρώτο μου ΒΙΠΕΡ. (οι παλαιότεροι θα θυμάστε τις εκδόσεις) Οι διακόσιες του σελίδες με τρόμαζαν και με προκαλούσαν… Σε ηλικία 17 χρονών ξεκίνησα να διαβάζω ψυχολογία και φιλοσοφία, που όμως αφού δεν είχα την ανάλογη προπαιδεία, ήταν επόμενο περισσότερο να υποθέτω τα νοήματα, εξακολουθούσα όμως να προσπαθώ... Αρεσκόμουν σ' εκείνο στο περιβόλι της γνώσης κι ας μην μπορούσα να γίνω μέλος της …
Παντρεύτηκα σε ηλικία 30 χρόνων. Έχω δύο ενήλικα παιδιά κι ενώ πληρώ όλες τις προϋποθέσεις να είμαι ευτυχισμένος, αφού τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με ό,τι αγαπώ, απολαμβάνω το συναίσθημα –με πλήρη επίγνωση- κατά καιρούς μόνον.
Για πολλούς στις μέρες μας ακόμα κι αυτό, θα ήταν άθλος και για κάποιους άλλους, απόλυτα φυσικό, καθώς η ευτυχία δεν είναι κάτι που κατακτάται δια βίου από κανέναν, αλλά μια ευδαίμονη κατάσταση που συναντάται σε ένα σταυροδρόμι -όταν συνδράμουν οι ευμενείς συγκυρίες- και χάνεται χωρίς επόμενο προγραμματισμένο ραντεβού… για εμένα όμως που πιστεύω ότι το θυμικό ελέγχεται με τη λογική, έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσα να ζω απολαμβάνοντας μεγαλύτερα διαστήματα ψυχικής ευμάρειας.
Βεβαίως, δεν δυστυχώ κι αυτό το θεωρώ μια προσωπική επιτυχία.
Αφιερώνω αρκετό χρόνο εμπρός από τον υπολογιστή μου, μιλάω με αναγνώστες και σαχλαμαρίζω με φίλους στο facebook, μοιράζω απλόχερα like και χαίρομαι την ευρηματικότητα πολλών αναρτήσεων. Με άλλα λόγια το facebook δεν το βλέπω ως χώρο προβολής ή ως τόπο καλλιέργειας ενός συγκεκριμένου σοβαρού συγγραφικού προφίλ προς άγρα αναγνωστών. Η ματαιόδοξη αυτή ιδέα δεν θα με κάνει οπαδό της.
Αλίμονο αν φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου και μάλιστα την ώρα που νοιώθω αυτάρκης…
Τα απογεύματα διαβάζω ή βγαίνω για βόλτα με τη γυναίκα μου, ενώ τα βράδια τακτικά συναντάμε τους φίλους μας για ένα ποτό, μια ταβέρνα ή μια χαλαρή βραδιά με φαγητό και κρασί σε κάποιο σπίτι.
Χρειαζόμαστε τόσα λίγα για να περάσουμε όμορφα, μόνο που για να το καταλάβουμε πρέπει -έστω και για ένα λεπτό-, να τα χάσουμε όλα.
Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Καμύ, και ο Προυστ.
Διαβάζω κάποιο βιβλίο αν μου αρέσει και δύο και τρεις φορές.
Τα βράδια που με τη γυναίκα μου μένουμε σπίτι, βλέπουμε ταινίες ή σειρές.
Αγαπημένη σειρά: Peaky Blinders
Επόμενο προγραμματισμένο ταξίδι με αυτοκίνητο ( καλοκαίρι 2019) η Κοπεγχάγη.
Ξεκίνησα να γράφω λοιπόν άρθρα προς δημοσίευση σε σχετικά μεγάλη ηλικία -μετά τα σαράντα- κάποιο από αυτά, μετά από καιρό, βρέθηκε στα χέρια μιας κριτικού λογοτεχνίας η οποία επικοινώνησε μαζί μου και με παρότρυνε να γράψω κάτι μεγαλύτερο, κάτι σαν βιβλίο. Έτσι ξεκίνησα.
Άρχισα, θυμάμαι, να οργανώνω το εγχείρημα ένα χρόνο αργότερα και το κοπιώδες αποτέλεσμα, ήταν ένα δημιούργημα 300 περίπου σελίδων το οποίο έδωσα για μια πρώτη αξιολόγηση στον εκδοτικό οίκο Σαβάλλα, ο οποίος μετά από κάποιες διορθώσεις το κράτησε για μια μελλοντική έκδοση.
Την έκδοση αυτή πρόλαβε η κρίση, οπότε ποτέ δεν έγινε πράξη.
Συνέχισα να γράφω έχοντας μια απολύτως προσωπική άποψη για κάθε θέμα. Θυμάμαι πως έγραφα προσπαθώντας να αποδείξω ακόμα και το αυτονόητο καθώς πίστευα -και πιστεύω- πως πίσω του κρυβόταν μια ολόκληρη ιστορία, μια 'συνωμοσία' αλλά και πολλές ανείπωτες ανάγκες.
Σε κάθε επόμενο βιβλίο έμπαινα στον χορό χωρίς να ξέρω τα βήματα, κοιτούσα τον κάθε χαρακτήρα σαν γνωστό κι εντελώς άγνωστο συγχρόνως. Τον έπιανα από το χέρι και προχωρούσαμε αντάμα σε ένα δρόμο που αγνοούσα τον προορισμό του. Φτάνοντας όμως, είχαμε γίνει φίλοι, όποιος κι αν ήταν αυτός.
Πάντοτε έγραφα παρορμητικά, για εμένα.
Αυτός είναι ο λόγος που από τα 25 περίπου έργα που έχω συγγράψει έχω δώσει στους εκδοτικούς μόνο δέκα, τρία εκ των οποίων κυκλοφορούν και τα υπόλοιπα επτά, παραμένουν δεσμευμένα με συμβόλαιο, το οποίο όμως ο χρόνος κατέστησε ανενεργό. Η αλήθεια είναι πως αδιαφόρησα και το έκανα διότι έπαψαν πλέον να με εκφράζουν και αυτό, διότι οι αρχές που παλαιότερα τιμούσα, ξέπεσαν στα μάτια μου καθώς στην πορεία της ζωής μου υπέγραψα νέες. Όσο μεγαλώνει κανείς, ξέρετε, γίνεται πιο διαλλακτικός με το οτιδήποτε.
Τα επόμενα έργα μου, κάποια από τα νέα που παραμένουν επίσης ανεπίδοτα, περιμένουν κάποιον εκδότη ο οποίος θα ενδιαφερθεί για την άλλη άποψη των πραγμάτων.
Ποτέ δεν πλήρωσα για μια συνέντευξη ή για να αγοράσω μια καλή κριτική και μερικές θέσεις στα διάφορα blogs, όπως τελευταία συμβαίνει κι αυτό διότι θεωρώ εντελώς λανθασμένο το να πληρώνει κάποιος για να προβάλλεται, ή ακόμα χειρότερα για να εκδώσει το βιβλίο του με σκοπό την απόκτηση ενός τίτλου(;) που κατέχει πλέον η μισή Ελλάδα.
Το έργο, αν αξίζει, κάποιος εκδοτικός θα το εκδώσει. Μια γενική άρνηση, για βιβλία με υποθέσεις γνωστές, καθημερινές, που δεν αντιδιαστέλλονται υπογεγραμμένων κοινωνικών αξιών, προστατεύει στις περισσότερες περιπτώσεις τον συγγραφέα από την κακή έκθεση…
Η μεγάλη μου αγάπη είναι τα ταξίδια. Γύρισα με μηχανές και αυτοκίνητα ολόκληρη την Ελλάδα και τώρα εξακολουθώ να γυρίζω την Ευρώπη, οδηγώντας ασταμάτητα με κάθε ευκαιρία…
Δεν ξέρω αν μεγαλώνοντας κάποιος πρέπει να γράφει περισσότερο όντας εμπειρότερος ή να μειώνει τον ρυθμό του γνωρίζοντας πως τελικά, τίποτα περισσότερο δεν κατέχει από μια γνώμη στο μέσον πολλών άλλων... Η συγγραφή είναι -ή έστω οφείλει να είναι- μια ακροβασία, μια μάχη με τις προκαταλήψεις και ένας φακός που φωτίζει τον δρόμο. Ο κάθε συγγραφέας για να γράψει, πρέπει κάτι να έχει να πει.
Το σίγουρο είναι ένα: Ότι ο καθένας πρέπει να μιλάει μονάχα σε εκείνους που θέλουν να τον ακούσουν.
Ξεκίνησα να διαβάζω από μικρός. Θυμάμαι δευτέρα γυμνασίου διάβασα το πρώτο μου ΒΙΠΕΡ. (οι παλαιότεροι θα θυμάστε τις εκδόσεις) Οι διακόσιες του σελίδες με τρόμαζαν και με προκαλούσαν… Σε ηλικία 17 χρονών ξεκίνησα να διαβάζω ψυχολογία και φιλοσοφία, που όμως αφού δεν είχα την ανάλογη προπαιδεία, ήταν επόμενο περισσότερο να υποθέτω τα νοήματα, εξακολουθούσα όμως να προσπαθώ... Αρεσκόμουν σ' εκείνο στο περιβόλι της γνώσης κι ας μην μπορούσα να γίνω μέλος της …
Παντρεύτηκα σε ηλικία 30 χρόνων. Έχω δύο ενήλικα παιδιά κι ενώ πληρώ όλες τις προϋποθέσεις να είμαι ευτυχισμένος, αφού τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι αποκλειστικά με ό,τι αγαπώ, απολαμβάνω το συναίσθημα –με πλήρη επίγνωση- κατά καιρούς μόνον.
Για πολλούς στις μέρες μας ακόμα κι αυτό, θα ήταν άθλος και για κάποιους άλλους, απόλυτα φυσικό, καθώς η ευτυχία δεν είναι κάτι που κατακτάται δια βίου από κανέναν, αλλά μια ευδαίμονη κατάσταση που συναντάται σε ένα σταυροδρόμι -όταν συνδράμουν οι ευμενείς συγκυρίες- και χάνεται χωρίς επόμενο προγραμματισμένο ραντεβού… για εμένα όμως που πιστεύω ότι το θυμικό ελέγχεται με τη λογική, έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσα να ζω απολαμβάνοντας μεγαλύτερα διαστήματα ψυχικής ευμάρειας.
Βεβαίως, δεν δυστυχώ κι αυτό το θεωρώ μια προσωπική επιτυχία.
Αφιερώνω αρκετό χρόνο εμπρός από τον υπολογιστή μου, μιλάω με αναγνώστες και σαχλαμαρίζω με φίλους στο facebook, μοιράζω απλόχερα like και χαίρομαι την ευρηματικότητα πολλών αναρτήσεων. Με άλλα λόγια το facebook δεν το βλέπω ως χώρο προβολής ή ως τόπο καλλιέργειας ενός συγκεκριμένου σοβαρού συγγραφικού προφίλ προς άγρα αναγνωστών. Η ματαιόδοξη αυτή ιδέα δεν θα με κάνει οπαδό της.
Αλίμονο αν φοβόμουν να είμαι ο εαυτός μου και μάλιστα την ώρα που νοιώθω αυτάρκης…
Τα απογεύματα διαβάζω ή βγαίνω για βόλτα με τη γυναίκα μου, ενώ τα βράδια τακτικά συναντάμε τους φίλους μας για ένα ποτό, μια ταβέρνα ή μια χαλαρή βραδιά με φαγητό και κρασί σε κάποιο σπίτι.
Χρειαζόμαστε τόσα λίγα για να περάσουμε όμορφα, μόνο που για να το καταλάβουμε πρέπει -έστω και για ένα λεπτό-, να τα χάσουμε όλα.
Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Καμύ, και ο Προυστ.
Διαβάζω κάποιο βιβλίο αν μου αρέσει και δύο και τρεις φορές.
Τα βράδια που με τη γυναίκα μου μένουμε σπίτι, βλέπουμε ταινίες ή σειρές.
Αγαπημένη σειρά: Peaky Blinders
Επόμενο προγραμματισμένο ταξίδι με αυτοκίνητο ( καλοκαίρι 2019) η Κοπεγχάγη.
Είναι πάντως πράγματι σαγηνευτικό να καταφέρνει ο οποιοσδήποτε, να μεταφέρεται όχι τόσο σε τόπους εξωτικούς -πόσο χιλιοειπωμένο-, αλλά κυρίως σε πραγματικότητες που απέχουν του εαυτού του, πότε συμμετέχοντας σε δρώμενα πέραν των δυνατοτήτων του και πότε παρακολουθώντας κλεφτά, πίσω από πόρτες που δεν θα τόλμαγε ποτέ να ανοίξει.
Θα επέμενα πως όλο ετούτο είναι εθιστικό...
Προσωπικά συγγράφοντας, αναγκάζομαι να πάρω ένα ρόλο χωρίς ο συγκεκριμένος να μου είναι πάντα εξ' αρχής αρεστός -ενδιαφέρων ναι- και τελικά πράγματι δεν πρέπει να μας είναι όλοι οι ρόλοι-χαρακτήρες αρεστοί, άλλως θα παραμέναμε αδρανείς επαναλαμβανόμενοι με περιορισμένο αριθμό λόγων, επιχειρημάτων, αιτιών και αποφάσεων, στον ίδιο ασφαλή και δημοσίως, θετικά επικροτούμενο χώρο, επιδεικνύοντας απαρέγκλιτα, υποχρεωτικά πλέον, την πρόοδο του σημειωτόν βήματος του ξεχασμένου στρατιώτη.
Αναφέροντας μονάχα τα άριστα, καταντούμε να κανακεύουμε το σύνολο των ανθρώπων εκείνων, που τρέμουν να πουν την ειλικρινή -αλλιώτικη- γνώμη τους, να εκφράσουν με θάρρος τη βαθιά τους επιθυμία και υποκρίνονται αναγκαστικά, θεωρώντας πως έχουν ανάγκη τη θωπεία στο μάγουλο και την αποδοχή των πάντων...
Σε αυτό το σημείο οι συγγραφείς οφείλουν να μπουν μπροστά. Να μιλήσουν για το δικαίωμα των ανθρώπων, όχι στην παρέκκλιση (καθώς δεν πρόκειται για τέτοια, στη φύση άλλωστε μπορεί να συμβεί κάτι αφύσικο;) αλλά στην υποστήριξη της άλλης άποψης η οποία μπορεί να περιέχει τις θαρραλέες εφαρμογές των αξιών που έχουμε διδαχτεί αλλά τελικά έχουμε λησμονήσει. Οι ήρωες των έργων μας λοιπόν, υποχρεούνται να σηκώσουν το βάρος. Υποχρεούνται να μιλήσουν δυνατά, για όλα εκείνα που εμείς άτολμοι ποτέ δεν καταφέραμε. Κι οι λόγοι που δεν το κάναμε ήταν πολλοί, ένας απ' όλους, η γνώμη των άλλων!
Στα πλαίσια αυτής της παραδοχής, ομολογώ πως έλκομαι τόσο από την εκφορά της γνώμης εκείνων των ανθρώπων που αχνά τολμούν, όσο και από τη διεκδίκηση του δικαιώματος όλων των υπολοίπων -που διστάζουν- να ομιλούν ελεύθερα καταθέτοντας τις αδήλωτες σκέψεις και επιθυμίες τους όσο 'αιρετικές' και αν θεωρούν πως είναι, καθώς αποτελούν το μέρος του πραγματικού εαυτού τους.
Εκείνο που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι πως η αλήθεια η δική μας αξίζει όσο και του διπλανού μας, όσο διαφορετική και αν είναι.
Ας είμαστε ειλικρινείς... Ελάχιστοι από εμάς καταφέρνουν εκφράσουν δημοσία τις μύχιες σκέψεις τους. Ελάχιστοι καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος εκείνο όπου απαλλαγμένοι από ενοχές θα καμάρωναν για τις βαθύτερες ανάγκες τους, στο κοινό, στους φίλους, ακόμα και στους ...εαυτούς τους. Ζούμε δυστυχώς σε μια κοινωνία που δεν συγχωρεί, που καταλογίζει διαρκώς σαν αυτός να είναι ο μόνος της ρόλος. Σε μια κοινωνία που -ως μονάδες- απαρτίζουμε όλοι μας και που κρύβεται ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό.
Πίσω από τους 'ανένταχτους' ανέκαθεν κρυβόταν το μεγάλο ενδιαφέρον...
Οι πάντες θαύμαζαν εκείνους, αυτό δεν θα πρέπει επίσης να λησμονούμε.
Είναι γνωστό πως ο καθένας από εμάς αντικρίζει μια διαφορετική πραγματικότητα, πως υπηρετεί ένα ξεχωριστό στις λεπτομέρειες σύστημα αξιών, τόσο, που θα το έλεγα προσωπικό, είναι επόμενο λοιπόν να υπάρχουν δίκια, σε μέρη που αδυνατούμε να κοιτάξουμε ή να υποπτευθούμε. Μπορούμε λοιπόν με παρρησία να υποστηρίξουμε τα δικά μας χωρίς να υποχρεούμεθα σε καμία δικαιολόγηση.
Η ανακάλυψη αυτών των δικαίων, η πρότασή τους από τον κάθε συγγραφέα φαντάζει ως μία αλήθεια ξεχωριστή, που ξεβολεύει ενδεχομένως όλους εκείνους που δεν είχαν φανταστεί την ύπαρξή της. Το ίδιο και η ανακάλυψή της η οποία ωθεί -ως οφείλει- τον συγγραφέα εκείνον που θέλει να εξελίσσεται ανακαλύπτοντας διαρκώς νέους τρόπους προσέγγισης γνωστών -ή όχι- θεμάτων, που όμως αναλυόμενα στο βάθος τους αναδεικνύονται σε τόσο σπουδαία, και σε τόσο διαφορετικά, όσο μια νέα πτυχή ενός θέματος που από χρόνια θεωρείτο εξαντλημένο...
Θα επέμενα πως όλο ετούτο είναι εθιστικό...
Προσωπικά συγγράφοντας, αναγκάζομαι να πάρω ένα ρόλο χωρίς ο συγκεκριμένος να μου είναι πάντα εξ' αρχής αρεστός -ενδιαφέρων ναι- και τελικά πράγματι δεν πρέπει να μας είναι όλοι οι ρόλοι-χαρακτήρες αρεστοί, άλλως θα παραμέναμε αδρανείς επαναλαμβανόμενοι με περιορισμένο αριθμό λόγων, επιχειρημάτων, αιτιών και αποφάσεων, στον ίδιο ασφαλή και δημοσίως, θετικά επικροτούμενο χώρο, επιδεικνύοντας απαρέγκλιτα, υποχρεωτικά πλέον, την πρόοδο του σημειωτόν βήματος του ξεχασμένου στρατιώτη.
Αναφέροντας μονάχα τα άριστα, καταντούμε να κανακεύουμε το σύνολο των ανθρώπων εκείνων, που τρέμουν να πουν την ειλικρινή -αλλιώτικη- γνώμη τους, να εκφράσουν με θάρρος τη βαθιά τους επιθυμία και υποκρίνονται αναγκαστικά, θεωρώντας πως έχουν ανάγκη τη θωπεία στο μάγουλο και την αποδοχή των πάντων...
Σε αυτό το σημείο οι συγγραφείς οφείλουν να μπουν μπροστά. Να μιλήσουν για το δικαίωμα των ανθρώπων, όχι στην παρέκκλιση (καθώς δεν πρόκειται για τέτοια, στη φύση άλλωστε μπορεί να συμβεί κάτι αφύσικο;) αλλά στην υποστήριξη της άλλης άποψης η οποία μπορεί να περιέχει τις θαρραλέες εφαρμογές των αξιών που έχουμε διδαχτεί αλλά τελικά έχουμε λησμονήσει. Οι ήρωες των έργων μας λοιπόν, υποχρεούνται να σηκώσουν το βάρος. Υποχρεούνται να μιλήσουν δυνατά, για όλα εκείνα που εμείς άτολμοι ποτέ δεν καταφέραμε. Κι οι λόγοι που δεν το κάναμε ήταν πολλοί, ένας απ' όλους, η γνώμη των άλλων!
Στα πλαίσια αυτής της παραδοχής, ομολογώ πως έλκομαι τόσο από την εκφορά της γνώμης εκείνων των ανθρώπων που αχνά τολμούν, όσο και από τη διεκδίκηση του δικαιώματος όλων των υπολοίπων -που διστάζουν- να ομιλούν ελεύθερα καταθέτοντας τις αδήλωτες σκέψεις και επιθυμίες τους όσο 'αιρετικές' και αν θεωρούν πως είναι, καθώς αποτελούν το μέρος του πραγματικού εαυτού τους.
Εκείνο που δεν θα πρέπει να ξεχνάμε είναι πως η αλήθεια η δική μας αξίζει όσο και του διπλανού μας, όσο διαφορετική και αν είναι.
Ας είμαστε ειλικρινείς... Ελάχιστοι από εμάς καταφέρνουν εκφράσουν δημοσία τις μύχιες σκέψεις τους. Ελάχιστοι καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος εκείνο όπου απαλλαγμένοι από ενοχές θα καμάρωναν για τις βαθύτερες ανάγκες τους, στο κοινό, στους φίλους, ακόμα και στους ...εαυτούς τους. Ζούμε δυστυχώς σε μια κοινωνία που δεν συγχωρεί, που καταλογίζει διαρκώς σαν αυτός να είναι ο μόνος της ρόλος. Σε μια κοινωνία που -ως μονάδες- απαρτίζουμε όλοι μας και που κρύβεται ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό.
Πίσω από τους 'ανένταχτους' ανέκαθεν κρυβόταν το μεγάλο ενδιαφέρον...
Οι πάντες θαύμαζαν εκείνους, αυτό δεν θα πρέπει επίσης να λησμονούμε.
Είναι γνωστό πως ο καθένας από εμάς αντικρίζει μια διαφορετική πραγματικότητα, πως υπηρετεί ένα ξεχωριστό στις λεπτομέρειες σύστημα αξιών, τόσο, που θα το έλεγα προσωπικό, είναι επόμενο λοιπόν να υπάρχουν δίκια, σε μέρη που αδυνατούμε να κοιτάξουμε ή να υποπτευθούμε. Μπορούμε λοιπόν με παρρησία να υποστηρίξουμε τα δικά μας χωρίς να υποχρεούμεθα σε καμία δικαιολόγηση.
Η ανακάλυψη αυτών των δικαίων, η πρότασή τους από τον κάθε συγγραφέα φαντάζει ως μία αλήθεια ξεχωριστή, που ξεβολεύει ενδεχομένως όλους εκείνους που δεν είχαν φανταστεί την ύπαρξή της. Το ίδιο και η ανακάλυψή της η οποία ωθεί -ως οφείλει- τον συγγραφέα εκείνον που θέλει να εξελίσσεται ανακαλύπτοντας διαρκώς νέους τρόπους προσέγγισης γνωστών -ή όχι- θεμάτων, που όμως αναλυόμενα στο βάθος τους αναδεικνύονται σε τόσο σπουδαία, και σε τόσο διαφορετικά, όσο μια νέα πτυχή ενός θέματος που από χρόνια θεωρείτο εξαντλημένο...