Συνδεθείτε στο facebook ώστε να δείτε το βίντεο που δημιουργήθηκε για την προώθηση του έργου στα Γαλλικά μέσα ενημέρωσης με την ολοκλήρωση της μετάφρασής του.
Ομιλία του συγγραφέα στην παρουσίαση του έργου.
Καλησπέρα σας. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πρώτα…
· Τον εκδότη μου κ. Δημήτρη Σταμούλη που περιέβαλλε με εμπιστοσύνη τα κείμενά μου
· Τις κυρίες του γραφείου του εκδοτικού που συνεργαστήκαμε άψογα
· Τη φίλη συγγραφέα Χριστίνα Ταράτσα
· Τη φίλη και συμμαθήτρια ηθοποιό Πηνελόπη Σταυροπούλου
· Και τέλος όλους εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας σήμερα.
Πώς γράφτηκε το βιβλίο…
Η ιδέα ήταν να παρουσιαστούν 12 διαφορετικές σεξουαλικές περιπτώσεις ζευγαριών, ιδωμένες και από τις δύο πλευρές,και από αυτήν του άντρα από την άλλη της γυναίκας, αργότερα σκέφθηκα και συνέδεσα όλους τους ήρωες σε μία υπόθεση. Έτσι προέκυψε το μυθιστόρημα.
Θα παρότρυνα όσους πρόκειται να διαβάσουν το βιβλίο να μην παραλείψουν την εισαγωγή. Εκεί βρίσκονται πολλά, τα περισσότερα, από αυτά που θα ήθελα να σας πω, αλλά για λόγους συντομίας αποφεύγω ώστε να προλάβουμε να δούμε κάτι ουσιωδέστερο. Τους λόγους για παράδειγμα που θα μπορούσαν να μας κάνουμε να δεχθούμε ή να απορρίψουμε ένα τέτοιο έργο.
Πρέπει ευθύς εξ’ αρχής να καταστήσω σαφές πως το βιβλίο ενδιαφέρεται κυρίως για το ερωτικό και ελάχιστα για το υπόλοιπο της ζωής των ηρώων του. Σε κάθε κεφάλαιο περιγράφεται μια διαφορετική σεξουαλική πράξη, μια επιθυμία, μια βαθιά σκέψη.
Το βιβλίο δεν γαλουχεί χαρακτήρες, αντιθέτως φυλακίζει την όποια σεξουαλική απαγόρευση. Ανακηρύσσει την επιθυμία βασιλιά.
Αδιαφορεί πλήρως για τους υπάρχοντες ηθικούς νόμους και το κάνει για τον πρώτο λόγο που επιμένει πως οι ηθικές, ιδίως αυτές που σχετίζονται με τα πάθη, συμβαδίζουν με τις μεταβαλλόμενες αξίες της κάθε εποχής και άρα, ΔΕΝ αποτελούν όλες, διαχρονικές σταθερές, που κάποιος μπορεί να επενδύσει επάνω τους, θαρρώντας πως εκπληρώνει πράξεις πρέπουσες ή θεάρεστες στερούμενος εκείνα που βαθιά του επιθυμεί.
Νομίζω πως συμφωνούμε ότι αυτές οι ιδεοληψίες που αφορούν τα ερωτικά κλείνουν κοροϊδευτικά το μάτι σε όλες και όλους εκείνους που στερήθηκαν χθες, εκείνο που οι μεταγενέστεροι απόλαυσαν και μάλιστα επικροτούμενοι από τις ίδιες κοινωνίες που μέχρι πρότινος απαγόρευαν… Μα δεύτερη ζωή όπως λέει και το τραγούδι δεν έχει… άρα, όσο νωρίτερα καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν κανόνες στον χώρο όπου γεννιούνται ΙΔΙΩΣ οι βαθιές σεξουαλικές μας επιθυμίες, τα έμφυτα θέλω μας, οι μύχιες θελήσεις μας, οι εκ γενετής ροπές μας, τόσο το καλύτερο για όλους εμάς και αυτό, γιατί το κράτος του ένστικτου δεν αναγνωρίζει αφ’ εαυτού του, νόμους και επιταγές.
Είναι σαν τη γεύση μας, που αδυνατεί αν δεν το νιώθει, να υπακούσει και να δηλώσει ευχαριστήσεις… Δεν αναφέρομαι στα μεγάλα κεφάλαια σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά κυρίως στις μικρές εκείνες επιθυμίες που συνυπάρχουν ως παραφυάδες ή προϋποθέσεις ξεχωριστής ευχαρίστησης μέσα σε αυτά, που όμως κάνουν τη διαφορά σε κάθε συνηθισμένη σεξουαλική συμπεριφορά ή και σε λιγότερο συνηθισμένη.
Το ορθό με το μέρος της βαθιάς επιθυμίας λοιπόν, αρκεί φυσικά να μην επιβάλλεται σε κανέναν.
Η κοινωνική ηθική σε αυτόν τον ιδιαίτερο, προσωπικά περιχαρακωμένο χώρο, δεν έχει κανένα λόγο…
Και μια και ανέφερα την λέξη ηθική ας προβάλλω την ερώτηση που έρχεται αβίαστα στα στόματα όλων:
--Μα καλά, δίχως ηθική ποια κοινωνία μπορεί να προοδεύσει; Ποια κοινωνία μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή της;
Θα μπορούσα για ευκολία να απαντήσω επιγραμματικά, ολοκληρώνοντας σε ένα λεπτό, όμως μια ατεκμηρίωτη απάντηση δεν είναι επιχείρημα, έτσι θα προσπαθήσω σε δύο λεπτά αποδείξω εκείνα που χρειάζονται ώστε το βιβλίο να αποκτήσει το άλλοθι που κρίνω πως του αξίζει.
Πρώτα να δώσουμε τον ορισμό της ηθικής: Λέγοντας ηθική εννοούμε το σύνολο των κανόνων που ελέγχει τη συμπεριφορά των μελών μιας κοινωνίας.
Είναι γνωστό πως η κάθε κοινωνία σε κάθε μέρος του πλανήτη έχει ξεχωριστούς κανόνες και άρα αλλιώτικες ηθικές. Εκείνα που επιτρέπονται σε μιά, απαγορεύονται –σε ένα βαθμό- σε κάποια άλλη.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό, πως οι ηθικοί κανόνες εξυπηρετούν σκοπούς. Δεν είναι πανανθρώπινοι στο σύνολό τους. Εξυπηρετούν σκοπούς και εξυπηρετήσεις πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές ακόμα και ταξικές. Ακολουθούν ή και διαμορφώνουν κουλτούρες, τρόπους ζωής.
Λέγοντας τώρα ΗΘΙΚΗ, αναφερόμαστε όπως και πιο πριν είπα, σε ένα τεράστιο κύκλο θεμάτων, για παράδειγμα αναφέρω, την πολιτική ηθική, την ηθική της δικαιοσύνης, την θρησκευτική ηθική, την επιχειρηματική ηθική και χίλιες δυο άλλες, συν την ηθική εκείνη που εδώ μας ενδιαφέρει και είναι αυτή των σχέσεων…
Το σημαντικό όμως ερώτημα επανέρχεται:
-Μα καλά δίχως ηθική ποια κοινωνία μπορεί να προοδεύσει;
-Η απάντηση είναι: Δίχως ΠΟΙΑ απ’ όλες τις ηθικές;
διότι αν εννοούμε αυτή της δικαιοσύνης, ασφαλώς και καμία, αν εννοούμε όμως την ηθική που απαγορεύει τις προγαμιαίες σχέσεις για παράδειγμα, την απαίτηση του δικαιώματος της επιλογής τρόπου ευχαρίστησης μεταξύ των ζευγαριών ή για να γίνω ακόμα πιο τολμηρός, την ύπαρξη ενός τρίτου προσώπου στο δεκτικό κρεβάτι των δύο, θα έλεγα πως όλες.
Όλες οι κοινωνίες μπορούν να προοδεύσουν, καθώς δεν εξαρτώνται από τις ηδονές των μονάδων τους.
Η πρόοδος της κοινωνίας, δεν χωλαίνει από αυτά που γίνονται στις κρεβατοκάμαρες, αλλά από αυτά που συμβαίνουν έξω από αυτές…
Σε πολιτικά ή μη γραφεία, σε δικαστήρια, σε μέγαρα μεγάλων σοβαρών ορκισμένων πολλές φορές στον θεό, αποφάσεων…
Ένα βιβλίο λοιπόν που πραγματεύεται μόνο ‘αλόγιστες’ για πολλούς σεξουαλικές πράξεις, δεν μπορεί να μας κάνει να φοβόμαστε, μπορεί όμως να μας κάνει να μην ανεχόμαστε…
Πριν όμως εξαργυρώσουμε το δικαίωμά μας αυτό, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τους λόγους που μπορούμε να το κάνουμε. που δεν είναι άλλοι μιας άμυνας που επιστρατεύεται κάθε φορά που βρισκόμαστε σε ξένο μέρος.
Μα όλα ετούτα που περιγράφονται στο βιβλίο δεν είναι ξένα, είναι μέρη του κρυφού εαυτού μας ή κομμάτια ενός γνωστού που καλημερίζουμε καθημερινά και που στο βάθος του αγνοούμε. Είναι μέρη, κάποιων ανθρώπων που φανταζόμαστε ερωτικά και που ίσως επιθυμούμε.
Όλα εκείνα που θα διαβάσουμε, και κάπου θα διαφωνήσουμε, είναι σίγουρο πως θα το κάνουμε σε διαφορετικά μέρη του βιβλίου, άρα ο καθένας ενοχλείται από κάτι διαφορετικό, γιατί είναι αλλιώτικος από τον άλλον, επομένως, αποδεχόμενοι την αλήθεια του φίλου μας, κερδίζουμε το δικαίωμα της αναγνώρισης και της δικής μας αλήθειας, επιθυμίας ή πρακτικής…
Εκείνο που θα ήθελα να τονίσω με όλα αυτά, είναι το δικαίωμα μας στη διεκδίκηση και πραγματοποίηση των σεξουαλικών επιθυμιών μας.
…
Οι ήρωες του έργου οδηγούνται στον έρωτα σύμφωνα με το ταλέντο και το πάθος τους και όχι με τα στάνταρ ‘ορθώς πρέπει’ των θεωριών, σύμφωνα με τα οποίες –θεωρίες- η συμμορφώνουσα απρόσωπη κοινωνία, δείχνει να μην ενδιαφέρεται για το εάν καταπιέζεται το υποκείμενο –άτομο-, αλλά για το εάν καταλαβαίνει πως καταπιέζεται και αντιδρά. Τότε ‘συνδράμει’ ασθμαίνουσα με κάθε σχήμα, (πολιτικό, θρησκευτικό) φοβούμενη μήπως χάσει τον πελάτη φέροντας δώρα, υποσχέσεις και ανταμοιβές που έχουν στα ιδεασμένα άτομα, αξία ίση, με το χρήμα μιας περασμένης εποχής.
Θα υπάρξουν αναγνώστες που θα σταθούν στις περιγραφές των ερωτικών πράξεων, αλλά θα υπάρξουν και άλλοι που θα καταφέρουν να δουν πίσω από αυτές, εκείνο ακριβώς που θέλω να δείξω.
Την προσπάθεια των ηρώων, το θάρρος τους, να κάνουν πράξη, την κρυφή τους επιθυμία. Κατόπιν τη διαγραφή της γνώμης του οποιοδήποτε δεν επισκέπτεται την κρεβατοκάμαρά τους.
Εκείνο που τους αρέσει παραμένει απολύτως αρεστό, χωρίς όνομα.
Ας ρίξουμε τώρα μία βιαστική ματιά στο πώς καταλήξαμε να σκεπτόμαστε με τον τρόπο που το κάνουμε.
Συνήθως θεωρούμε μια πράξη καλή-ηθική από τα αποτελέσματά της.
Αν κατασταλάζει ωφέλειες θεωρείται αγαθή, αν όχι, βλαβερή. Οι κοινωνίες επαινούν την πίστη και χρειάζονται την αυτοθυσία για να σταθούν όρθιες. Τον αλτρουισμό, τον οποίο και τιμούν.
Στο βάθος τους όμως, συντρίβουν το άτομο προς όφελος ενός γενικότερου καλού, που το νέμονται στην ουσία ελάχιστοι.
Εκείνο που βολεύει τον οποιοδήποτε, αν δεν συνάδει με τις κατεστημένες ηθικές, οφείλει να τιθασεύεται, να πατάσσεται, να τιμωρείται, να εξοβελίζεται σύμφωνα με το μέγεθος, της μη συμφωνίας του με την εμπεδωμένη άποψη.
Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Σίγουρα, αλλά θα χρειαζόταν πρώτα το τεράστιο βήμα της αμφισβήτησης όλων των αξιών και η υπογραφή νέων.
Επιμένουμε στα γνωστά μας λοιπόν, λέγοντας πως καλό είναι μόνο, ό,τι ωφελεί το σύνολο ή έστω ακόμα έναν, πέραν του ατόμου που πράττει.
Την προσυπογραφή τού ίδιου –προσωπικού- καλού, θα εξακολουθούμε να την ονομάζουμε εγωισμό.
Το άτομο καταλήγει σύμφωνα με αυτά, -αν θέλει να γίνεται αποδεκτό- να έχει μόνο συγκεκριμένα δικαιώματα, και πολλές προς εξόφληση οφειλές…
Η εκπαιδευμένη κοινωνία είναι σαν τη θάλασσα, αργά ή γρήγορα απορρίπτει το ‘σκουπίδι’.
Επιβάλλεται λοιπόν η τιθάσευση της πρώτης ακατέργαστης επιθυμίας του κάθε ατόμου, που είναι η άρνηση σε υπακοή.
Για όλα υπάρχει ένα ‘πρέπει’. Κανείς δεν δικαιούται πράξεις έκνομες ούτε στο κρεβάτι του. Με την ομολόγηση θα τιμωρηθεί, είτε από τον παπά, είτε από τη κοινή γνώμη.
Ο καθένας από εμάς οφείλει να μπει στο σωστό κανάλι. Εκείνα που μας έλκουν και δεν εγκρίνονται οφείλουμε να τα ξεχάσουμε. Τότε θα πάρουμε έναν, έπαινο-κορνίζα να τον καρφώσουμε στον τοίχο όπου εκτελέσαμε τον ειλικρινή εαυτό μας.
Υπάρχει αδήλωτο ένα στάτους κβο ενός κώδικα συμπεριφοράς, όπου όταν ακολουθείται, συμπλέει με βολικά θεάματα, με συνηθισμένες απόψεις, με συμφωνημένες κοινές θέσεις. Με χειραψίες αποδοχής.
Υπάρχουν θέματα που θίγονται, λόγια που λέγονται, ιστορίες που ιστορούνται και άλλες που δεν λέγονται, διότι δεν έχουν μάθει οι ηθικές μας να τις ανέχονται.
Αυτές λοιπόν οι τελευταίες, χρειάζονται ψήσιμο για σερβίρισμα, απάλυνση τρόπου περιγραφής.
Ποιοι όμως αρέσκονται σε μια επεξεργασμένη πραγματικότητα;
Πολλοί δυστυχώς.
Αν μας ξεβολέψει λοιπόν, κάπου ο λόγος του βιβλίου, οι σκέψεις των πρωταγωνιστών, οι περιγραφές των σεξουαλικών επαφών τους, είναι γιατί προσβάλλονται οι κατ’ έξιν ηθικές μας. Οι διδαγμένες μας ηθικές και εδώ εννοώ καθαρά εκείνες των παθών.
Πολλές φορές ντρεπόμαστε να αναφέρουμε στο σύντροφο εκείνο το σεξουαλικό παιχνίδι που σκεφτόμαστε. Τρέμουμε την απένδυση, το ‘ξεγύμνωμα’ του εαυτού μας κι έπειτα παραπονιόμαστε πως δεν περνάμε όμορφα μαζί του…
Ψάχνουμε μετά από χρόνια συμβίωσης, την ασφάλεια σε άγνωστη αγκαλιά διότι εκεί καταφέρνουμε ως άγνωστοι, να απολαμβάνουμε τον γνήσιο εαυτό μας.
Σίγουρα φταίμε και εμείς, αλλά πριν από εμάς, όλοι εκείνοι που έμαθαν το παιδί, να ντρέπεται για εκείνα που θέλει και δεν εγκρίνουν οι καθοδηγητές.
Θα μπορούσαμε λοιπόν αφού έχουμε πια εξηγηθεί για τα καλά, να ονομάσουμε αυτή τη δημόσια χόλωση ιστόρησης της μύχιας ‘αιρετικής’ σκέψης, αυτοσυγκράτηση ή προφύλαξη.
Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτόν τον φόβο συζήτησης... συμμόρφωση με τα κοινωνικά ήθη… Ευπρέπεια … ή μια ιδιάζουσα υποκρισία.
Όμως κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δίκαιο, Δεν θα ταίριαζε σε άξιους ανθρώπους!
Δεν θα κόλλαγε στην καλοσύνη μας, γιατί θεωρούμε πως είμαστε καλοί και όλοι γνωρίζουμε πως το αγαθό, είχε πάντα στο μέρος του το δίκαιο.
Τη χαρά και το φως.
Κι εμείς θεωρούμε εαυτούς δίκαιους.
Πάντα διατεινόμαστε την ώρα που προωθούμε το προφίλ μας, πως υιοθετήσαμε στη ζωή τις στάσεις, τις απολύτως επιτρεπτές, εκείνες που ο καλός κόσμος επικροτούσε. Σχεδόν πάντα συμπλέαμε γυρεύοντας αποδοχές…
Κάναμε σε θέα κοινή το σταυρό μας.
Κι έπειτα παραπονιόμαστε για έλλειψη κατανόησης, για κενά βράδια, για κούφιες αγάπες… Κι αναρωτιόμαστε γιατί οι παράνομοι έρωτες είναι τόσο ισχυροί; η απάντηση είναι προφανής: Γιατί είναι ειλικρινείς τουλάχιστον στο γυμνό τους μέρος.
Στο σκοτάδι δεν έχει κανείς λόγο να κρύψει τον εαυτό του. Δυο βρεγμένοι γελούν μέσα στη βροχή.
Ολοκληρώνοντας θέλω να πω πως να μην ξεχνάμε πως οι άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν μακριά από την αίσθηση της φαντασίας τους, εκείνοι που έγιναν δαμαστές των ‘θηρίων’ τους, μπορούν να περηφανεύονται πως είναι γνήσια παιδιά, θρέμματα αγαθά των ελπίδων της κάθε μορφής ηγετών μας, πολιτικών, θρησκευτικών, οπαδικών και άλλων… και η κοινωνία επίσης, μπορεί να κομπάζει για τις ικανότητες και τα κατασκευάσματά της, όπως περηφανεύεται εκείνη η μάνα για τον πενηντάρη κανακάρη της, που πριν να κάνει οτιδήποτε, τη ρωτά καταλαγιάζοντας την ανασφάλειά του.…
Προλαβαίνω λοιπόν και λέω πως αυτό το βιβλίο δεν θα είχε καμιά θέση στα χέρια κανενός τέτοιου γιου. Δεν θα είχε θέση σε κανένα μέρος του σπιτιού, καμιάς γυναίκας που δεν φαντάστηκε τον εαυτό της ερωμένη, όπως επίσης, θα ενοχλούσε αφόρητα, τα μάτια και το νου, του όποιου τιμητή παγιωμένων πατροπαράδοτων αξιών.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει γράφοντας το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ, πως δεν υπάρχουν ηθικά και ανήθικα βιβλία, υπάρχουν μονάχα καλογραμμένα και κακογραμμένα.
Εάν αφήσω κατά μέρος τη ρήση του, εάν τη ξεχάσω, ένα ελπίζω μόνο, το βιβλίο μου να είναι καλογραμμένο, γιατί ηθικό με την είθισται, με την παλαιά δηλαδή δεδομένη έννοια, σίγουρα δεν είναι.
Σας ευχαριστώ.